Dubbele nationaliteit (Volkskrant, 1 nov 2011)

Door Martin Sommer

Omdat een dubbele nationaliteit maar bij heel weinig landen problemen oplevert, is een nieuwe regeling niet nodig.

Nederlanders in New York hebben een petitie geschreven tegen het voorstel van minister Donner (Binnenlandse Zaken) om de mogelijkheden van een dubbele nationaliteit in te perken. Bij de Raad van State ligt een wetsontwerp dat immigranten verplicht af te zien van hun oude nationaliteit, tenzij dat niet mogelijk is. ‘Bijkomende schade’ zou zijn dat Nederlanders die een andere nationaliteit aannemen hun Nederlanderschap verliezen. Daarover zijn de ‘expats’ boos en beledigd, omdat ze menen dat ten onrechte wordt getwijfeld aan hun loyaliteit tegenover het vaderland.

Ook de vorige minister van Justitie, Hirsch Ballin, vond dat een enkele nationaliteit de regel zou moeten zijn. De wil om deze kwestie te regelen is dus niet alleen onder PVV-gedoogdwang tot stand gekomen. De dubbele nationaliteit heeft wel degelijk schaduwzijden. Niet de loyaliteit is het probleem, maar de praktijk van landen als Marokko of Turkije om via de nationaliteit van hun onderdanen in het buitenland invloed te willen blijven uitoefenen. Zo hebben Turkse Nederlanders dienstplicht en moeten ze de eed van trouw op Turkije afleggen.

Het is waar dat er in het verleden veel te slordig is omgesprongen met het uitdelen van Nederlandse paspoorten aan buitenlanders. Toch laat deze expat-petitie zien dat het aanscherpen van de nationaliteitseisen meer nadelen dan voordelen heeft. De komst van ‘nieuwe Nederlanders’ is op andere manieren al drastisch ingeperkt. En bij het overgrote deel van de betrokken landen levert de dubbele nationaliteit geen enkele moeilijkheid op. Dat moest premier Rutte zelf al toegeven toen bij aantreden van dit kabinet bleek dat staatssecretaris Van Zanten ook Zweeds staatsburger bleek te zijn. Al bij al rechtvaardigt de uitzondering van een paar landen een nieuwe regel niet.